ପଣସ ଚୋରି

।

ଭାବକଥା ଭକତି ଶୁଣିଣ ଜନେ ତର

।।

ଭକତର ବୃତ୍ତାନ୍ତ ଯେମନ୍ତ କଥାମାନ

।

କହିବି କଥାଏ ମନେ ନ ଧରିବା ଆନ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ସମନାଥର କୁମର ।

।

ତାହାଙ୍କ ମହିମା ବଡ଼ ଅପାରୁଁ ଅପାର

।।

ସୁଦୟା କଲେକ ଯହୁଁ ନୀଳଗିରିଧର

।

ବଳରାମ ଦାସ କଥା ଗଭୀରସାଗର

।।

ଥୋକାଏକ କହିପାରେ ବିବେକ ପଣ୍ଡିତ

।

ଅବିବେକ ପଣ୍ଡିତର ଆଉ ନାହିଁ ଚିତ୍ତ

।।

ଶୁଣ ସାଧୁଜନମାନେ ଏକଚିତ୍ତ ହୋଇ

।

ବଳରାମ ଦାସ କଥା କହିବଇଁ ମୁହିଁ

।।

ଏକଦିନେ ବଳରାମ ଦାସ ଆହେ ନରେ

।

ଉଭା ହୋଇଥିଲେ ଜଗମୋହନ ଘରେ

।।

ସବୁଦିନେ ଅରଗଳି ପାଖେ ରହି ଦାସେ

।

ବେଦନା ଜଣାଉଁଥାନ୍ତି ଶ୍ରୀହରିଙ୍କ ପାଶେ

।।

ଏକଦିନେ ମହାପ୍ରଭୁ ପାଶକୁ ଗଇଲେ

।

ଗଭୀର ସୁସ୍ୱର ନାଦେ ବଚନ କହିଲେ

।।

ବୋଇଲେ ହେ ଦାସେ ଆମ୍ଭେ ଖଣ୍ଡେ ଦୂର ଯିବା

।

ଅନ୍ଧାରି ଗମନ କରି ବହନ ଆସିବା

।।

ଶୁଣି ବଳରାମ ଦାସ ହୋଇଲେ ଉଷତ

।

ଅନୁଗ୍ରହ କଲେ ମୋତେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ

।।

ବଡ଼ ଯେ ସିଂହାର ବେଶ ହୋଇଲେ ବହନ

।

ସୁବାସ ଜଳରେ ଅଙ୍ଗ ହୋଇଲେ ପୋଛନ

।।

ନାନାବର୍ଣ୍ଣ ପୁଷ୍ପମାଳ ହୃଦରେ ଲମ୍ବାଇ

।

ଛଇଳ ନାଗର ପ୍ରଭୁ କମଳାର ସାଇଁ

।।

ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳେ କୁଣ୍ଡଳ ଦିଶଇ ଢଳହଳ

।

ମୟୂରଚନ୍ଦ୍ରିକା ଦିଶେ ବଡ଼ଚୂଳ

।।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ବେନିକରେ ଦୀର୍ଘ

।

ନୀଳଗିରି ବିଜୟେ ଅପୂର୍ବ କଳାମେଘ

।।

ବୃନ୍ଦାବନେ ହୋଇଥିଲେ ଥୋକେ ଦିନ ବାଘ

।

ଗେଟମୋଟ ଦେହ ଗୋଟି ଅଟେ ବଡ଼ ଦୀର୍ଘ

।।

କଟିରେ ପୀତବସନ ରତ୍ନ ଓଡ଼ିଆଣୀ

।

ରୁଣଝୁଣ ହୋଇ ପାଦେ ନୂପୁର ବାଜେଣି

।।

ନାନାରୂପେ କାଛେଣି ପିନ୍ଧରେ ଚକ୍ରଧାରୀ

।

ଗଭୀର ସୁସ୍ୱର ନାଦେ ଗରୁଡ଼ ହକାରି

।।

ଆଜ୍ଞାପାଇ ଗରୁଡ଼ ଅଇଲା ବେଗେ ଧାଇଁ

।

ପକ୍ଷୀବର କହୁଅଛି ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଁ

।।

କେଉଁ ଅର୍ଥେ ମହାପ୍ରଭୁ ହକାରିଲ ମେତେ

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ବୁଲିବା ନିମନ୍ତେ

।।

ବହନ ଗରୁଡ଼ ଡେଣା ବିସ୍ତାରିଣ ଦେଲେ

।

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ମହାପ୍ରଭୁ ବିଜେକଲେ

।।

ବଳରାମ ଦାସଙ୍କୁ ଘେନିଣ ସଙ୍ଗତର

।

ଅନ୍ଧାରି ବିଜୟକଲେ ନୀଳଗିରିବର

।।

ନୀଳଗିରି ତେଜି କରି କମଳାର ସାଇଁ

।

ଅଳସା ତୋଟାରେ ପ୍ରଭୁ ମିଳିଲେକ ଯାଇଁ

।।

ସେ ତୋଟାରେ ନାନା ବୃକ୍ଷ କରି ଦରଶନ

।

ମନରେ ଆନନ୍ଦ ହେଲେ କମଳନୟନ

।।

ଜାଇ ଯୁଇ ଠୁଳ ହୋଇ ଅଏଁଲା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

।

ପେଣ୍ଡି ପେଣ୍ଡି ହୋଇ ଫୁଲ ଫୁଟିଛି ଅସଂଖ୍ୟ

।।

ସୁଗନ୍ଧ ପଣସ ମିଶି ଫୁଲ ଯେ ମରୁଆ

।

ସୁବାସ ବାସଇ ତହିଁ ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି କିଆ

।।

ନାନାବୃକ୍ଷ ଠୁଳ ତହିଁ କେ ପାରିବ କହି

।

ଶ୍ରୀହସ୍ତରେ ରୋପିଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।।

ସୁବାସ ପଣସ ଦେଖି ଅଳସା ତୋଟାରେ

।

ମନେ ମନେ ହସ ହସ ରଙ୍ଗିମା ଅଧରେ

।।

ବଳରାମ ଦାସକୁ ବୋଲନ୍ତି ପୀତବାସ

।

ପଣସ ଗଛରେ ଉଠ ଖାଇବା ପଣସ

।।

ବଡ଼ ତୃଷା ପାଇଅଛି ଲାଗୁଅଛି ଭୋକ

।

ମିଛ ତୁ ବୋଲିବୁ ଯେବେ ପେଟ ମୋର ଦେଖ

।।

କାଲି ଯେ ମୁଁ ଖାଇଅଛି ଅତି-ଅଳ୍ପ ଭାତ

।

ତେଣୁ କରି ଆଜ ମୋର ଦେହ ଅଶକତ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ତହିଁ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

।

କହିବି କଥାଏ ମୁହିଁ ଶୁଣ ଭଗବାନ

।।

ଖଣ୍ଟ ଚୋର ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରଭୁ ଏଯେ ନ ଛାଡ଼ିଲ

।

ଜଗିଆ ଦେଖିଲେ ପ୍ରଭୁ ଖାଇଚଟି ମାଡ଼

।।

ପଣସ ଖାଇବା ପାଇଁ ମଣୁଅଛ ସୁଖ

।

ତୋଟାଳିଆ ଦେଖିଲେ ପାଇବ ବଡ଼ ଦୁଃଖ

।।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଦାସେ ମୋର ତହୁଁ ଶୁଣ

।

ମୋହର ଥାଆନ୍ତେ କିଛି ଭୟ ନାହିଁ ପୁଣ

।।

ଶୁଣି ବଳରାମ ଦାସ ସନ୍ତୋଷ ମନରେ

।

ଉଠିଲେ ବହନ ଯାଇ ପଣସ ଗଛରେ

।।

ପାଚଲା ପଣସଯାକ ଚିହ୍ନିକରି ତୋଳି

।

ହାତକୁ ହାତ ଘେନନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ବନମାଳୀ

।।

ସହସ୍ରେ ପଞ୍ଚାଶଗୋଟା ପାଚଲା ପଣସ

।

କ୍ଷଣକେ ତୋଳିଲେ ତାହା ବଳରାମ ଦାସ

।।

ପାଚଲା ପଣସ ପ୍ରଭୁ ହାତରେ ଧଇଲେ

।

ନଖ ଘେନି ବକଳ ବିଦାରି ପକାଇଲେ

।।

ସହସ୍ରେ ପଞ୍ଚାଶ ଗୋଟା ପାଚଲା ପଣସ

।

ଯଶୋଦାନନ୍ଦନ ତହୁଁ କାଢ଼ି ମଞ୍ଜି ରସ

।।

ମଞ୍ଜି ରସ ଏକକରି ହସ୍ତରେ ଘେନିଲେ

।

ତେତେକ ପଣସ ଏକାକଳେ କରି ଦେଲେ

।।

ପୁଣିହିଁ ଡାକନ୍ତି ତହିଁ ନୀଳଗିରିବର

।

ଆହେ ବଳରାମ ଦାସ ମୋର ବୋଲ କର

।।

ତୋହରି ପରାୟେ ଲୋକ ସୁଜ୍ଞାନୀ ପୁରୁଷ

।

ଖଣ୍ଡକ ପେଟକୁ ମୋର ନ କଲୁ ତୁ ତୋଷ

।।

ଆଉ ଗୋଟାଚାରି ଦାସେ ତୋଳିକରି ଆଣ

।

ବଡ଼ ମିଠା ଲାଗିଲା ପଣସ ହାତେ ପୁଣ

।।

ଶ୍ରୀମୁଖରୁ ଆଜ୍ଞା ପାଇ ମନରେ ଉଲ୍ଲାସ

।

ଟାପରା କରି ବୋଇଲେ ବଳରାମ ଦାସ

।।

ବଡ଼ ଗିଳା ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଇଗୋଟି ଭାଇ

।

ଯେତେହେଁ ଖାଇଲେ ପ୍ରଭୁ ପେଟ ନ ପୂରଇ

।।

ସରୁ ବଗଡ଼ା ହୋଇ ଯେ ଷାଠିଏ ପଉଟି

।

ତେତେ ଅନ୍ନ ଖାଇଦିଅ ଭାଇ ଦୁଇଗୋଟି

।।

ପତ୍ରେ ଅନ୍ନ ନ ପଡ଼ୁଣୁ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଇଜଣ

।

ଦୁଇ ଗୁଣ୍ଡା କରି ଖାଇ ଦିଅ ଯେ ବହନ

।।

କାଳିକନା ହାଣ୍ଡିରେଣ ଯହୁଁ ଯେ ଖାଇଲା

।

ତେଣୁକରି କଳାଯାକ ମୁଖରେ ଲାଗିଲା

।।

ବଳରାମ ଦାସ ଯହୁଁ ବୋଇଲେ ଏମନ୍ତ

।

ଗଭୀର ସୁସ୍ୱର ନାଦେ ବୋଲନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ

।।

କାହିଁପାଇଁ ବଳରାମ ଦାସେ କୋପ କର

।

ଆମ୍ଭ ବୋଇଲା କଥାକୁ ମନେ କିପାଁ ଧର

।।

ମୋହର ବଚନ ଘେନି ବଳରାମ ଦାସ

।

ଅଳସା ତୋଟାରୁ ବେଗେ ତୋଳହୋ ପଣସ

।।

ଶୁଣି ବଳରାମ ଦାସ ମନେ ନାହିଁ ଦକ

।

ପାଚଲା ପଣସ ଦାସେ ତୋଳିଲେ ଅନେକ

।।

କ୍ଷଣକ ଭିତରେ ଦାସେ ତୋଳି ପକାଇଲେ

।

ବହନ କରିଣ ଦାସେ ଠୁଳ କରି ଦେଲେ

।।

ବୃକ୍ଷର ମୂଳରେ ବସି ବଳରାମ ଦାସ

।

ଭୋଜନ କୁ ବାଛିଦେଲେ ପାଚଲା ପଣସ

।।

ପଣସରୁ ବକଳ ବିଦାରି ନଖେ ହରି

।

ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପନ୍ତି ନେଇଁ ମଞ୍ଜି ରସ କରି

।।

ପାଚଲା ବକଳଯାକ ପକାନ୍ତି ତଳକୁ

।

ମଞ୍ଜି ରସ ଏକକରି କ୍ଷେପନ୍ତି ଗର୍ଭକୁ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ତହିଁ ପ୍ରସାଦ ପାଇଲେ

।

ନିସ୍ତରିଲି ନିସ୍ତରିଲି ବୋଲିଣ ବୋଇଲେ

।।

ପଣସ ଭୋଜନ କରି ନୀଳଗିରିବର

।

ପାରୁଶରେ ରହିଛନ୍ତି ପକ୍ଷିଙ୍କ ଈଶ୍ୱର

।।

ବଳରାମ ଦାସକୁ ବୋଲନ୍ତି ପୀତବାସ

।

ନିଦ୍ରା ମାଡ଼ୁଅଛି ଦାସେ କରିବା ହେ କିସ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ତହିଁ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

।

ଶେଯ ପାତି ଦେବି ପ୍ରଭୁ ପହୁଡ଼ ବହନ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ଶେଯ ବହନ ପାତିଲେ ।

।

ଏକରଙ୍ଗ କମଳ ବହନ ଓସାରିଲେ

।।

ସାତପୁର କରି ଶେଯ ତହିଁର ଉପରେ

।

ମୁଚଳାମାନ ଥୋଇଲେ ଆଗ ଯେ ପଛରେ

।।

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଣ ହରି ପହୁତିଲେ ଯାଇ

।

ପାଚଲା ପଣସ ଖାଇ କମଳାର ସାଇଁ

।।

ଅଳପ ହସିଣ ଯେ ବୋଇଲେ ନନ୍ଦଶିଷ୍ୟ

।

ଆମ୍ଭ ଆସନରେ ଶୁଅ ବଳରାମ ଦାସ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ଯେ ହୋଇଲେ ତହିଁ ପାଖ

।

ହରେକୃଷ୍ଣ ମହାମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରିଲେ ମୁଖ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ତହିଁ ବୋଲନ୍ତି ହୃଦରେ

।

ମୋରଠାରୁ ବଡ଼ଭକ୍ତ ନାହିଁ ନା ସଂସାରେ

।।

ମାନବଯୋନିରେ ଜନ୍ମ ହୋଇକରି ମୁହିଁ

।

ସାତସିନ୍ଧୁ ଡେଇଁ ଲଙ୍କା ଦେଖିଲଇଁ ଯାଇଁ

।।

ସାତକାଣ୍ଡ ରାମାୟଣ ବାନ୍ଧିଲଇଁ ହେଳେ

।

ମୋତେ ସରିସମ ନାହିଁ ଏ ମହୀମଣ୍ଡଳେ

।।

ଅଭୟପଞ୍ଜରେ ପଶି ମୋତେ ନାହିଁ ଦକା

।

ଏ ଭବସାଗରେ ପୁଣି ଶ୍ରୀହରି ନଉକା

।।

ବିବେକପଣକୁ ମୋତେ ନାହିଁ ନା ଜଗତେ

।

ଏକ ଏକ କରିଣ ଯେ କହିବାକ କେତେ

।।

ଏବେ ଆସିକରି ଆମ୍ଭେ ଅଳସା ତୋଟାରେ

।

ପାଚଲା ପଣସ କେତେ ଖାଇଲୁଁ ସୁଖରେ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ଯହୁଁ ବୋଇଲେ ଏମନ୍ତ

।

ଗର୍ବ ଗଞ୍ଜନିଆ ପ୍ରଭୁ ଜାଣିଲେ ଅନନ୍ତ

।।

ମନେ ମନେ ବିଚାର କରନ୍ତି ଦେବରାଜ

।

ବଳରାମ ଦାସ କଥା ଜାଣିଲି ମୁଁ ଆଜ

।।

ମୋର ଆସନରେ ବସି ଦାସ ଗର୍ବ କଲା

।

ମୋରଠାରୁ ବଡ଼ଭକ୍ତ ନାହିଁ ତ ବୋଇଲା

।।

ଜାଣିମା ଏହାର କେଡ଼େ ବଳ ଅଛି ଘାଡ଼େ

।

ତୋଟାଳିଆ ହାତରେ ମୁଁ ମରାଇବି ମାଡ଼େ

।।

ଚୋର ବୋଲିକ ଏକା ଦାସକୁ ଧରିବେ

।

ବଳରାମ ଦାସ ଗର୍ବ ଭାଙ୍ଗିବିନା ତେବେ

।।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଧୀରଭାବେ ଶୁଣ ଆହେ ନରେ

।

ଭିଆଇଲେ ପ୍ରଭୁ ଯାହା ଅଳସା ତୋଟାରେ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ତହିଁ ନିଦରେ ପଡ଼ିଲେ

।

ତୋଟାରେ ଦାସଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ ଛାଡ଼ିଣ ଅଇଲେ

।।

ନୀଳଗିରିକନ୍ଦରେ ହୋଇଲେ ପରବେଶ

।

ପାଦପଦ୍ମେ ଶରଣ ମୁଁ ବଳରାମ ଦାସ

।।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ସାଧୁ ଜନ

।

ଅଳସା ତୋଟାରେ ହେଲା ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟମାନ

।।

ତୋଟାଳିଆମାନେ ଯାଇ ତୋଟାରେ ହୋଇଲେ

।

ପଣସ ଗଛକୁ ଯାଇ ଅନାଇଣ ଦେଲେ

।।

ଦେଖିଲେ ପଣସମାନ ନାହିଁକ ବୃକ୍ଷରେ

।

ସାତ ପାଞ୍ଚ ଦଶ ହୋଇ ଭାବନ୍ତି ସେଠାରେ

।।

ପାଚଲା ପଣସ ଚୋପା କୁଢ଼ କୁଢ଼ ହୋଇ

।

ପଡ଼ିଅଛି ବୃକ୍ଷମାନଙ୍କର ମୂଳଠାଇଁ

।।

ଦେଖି ତୋଟାଳିଆମାନେ ହୋଇଲେ ତାଟକା

।

ନୃପତି ଦଣ୍ଡିବ ବୋଲି ସବୁ କଲେ ଶଙ୍କା

।।

ତୋଟାଳିଆମାନେ ଯେ ତୋଟାରେ ଗୋଳ କଲେ

।

ବଳରାମ ଦାସ ଶୁଣି ବହନ ଉଠିଲେ

।।

ଦେଖିଲେ ଯେ ଜଗନ୍ନାଥ ନାହାନ୍ତି ତା ପାଶ

।

ତାଟକା ହୋଇଲେ ମନେ ବଳରାମ ଦାସ

।।

ଓଷ୍ଠ କଣ୍ଠ ଶୁଖି ଗଲା ମନରେ ବିକଳ

।

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ଦାସେ ହୋଇଲେ ଆକୁଳ

।।

ତୋଟାଳିଆମାନେ ଦୂରୁ ଦେଖିଲେ ଦାସଙ୍କୁ

।

ଚୋର ବୋଲି କରି ଯାଇ ଧଇଲେ ତାହାଙ୍କୁ

।।

କେ ବୋଲଇ ମୋରତହୁଁ ଶୁଣ ଆହେ ଭାଇ

।

ପାଚଲା ପଣସଯାକ ଖାଇଅଛି ଏହି

।।

ବହନ ଏହାକୁ ବାନ୍ଧ ମୋର ବୋଲ ଶୁଣ

।

ବାନ୍ଧିକରି ନୃପତି-ଛାମୁରେ ଦେବା ପୁଣ

।।

ଆମ୍ଭର ଭଗାରି ସିନା ଅଟଇରେ ଏହି

।

ମାଉଁସ କାଟିଣ ରାଇ ଗୋଳାଇବା ଦେହୀ

।।

ତୋଟାଳିଆମାନଙ୍କର କମ୍ପଅଛି ହାଡ଼

।

ବହନ ବାନ୍ଧିଲେ ବଳରାମ ଦାସ ଗୋଡ଼

।।

ବେନିହସ୍ତ ପଛକୁ ବାନ୍ଧିଲେ ଭିଡ଼ିକରି

।

ଚୋର ଚୋର ବୋଲି ଡାକ ପଡ଼ୁଅଛି ହୁରି

।।

କେ ବୋଲଇ ଦୁର୍ଗାର ଏ ମେରିଆକୁ ଲାଗି

।

ପୂରିଅଛି ଦେହଗୋଟି କିଛି ନାହିଁ ଭାଗି

।।

ଅଳସାତୋଟାରେ ଯହୁଁ ଖାଇଲା ପଣସ

।

ତେଣୁକରି ଦେହ ତାର ବାସଇ ସୁବାସ

।।

କେ ବୋଲଇ ଅଳସାତୋଟାରେ ପଶିଥିଲା

।

ପାଚଲା ପଣସଯାକ ସବୁହିଁ ଖାଇଲା

।।

କୁଢ଼ କୁଢ଼ ହୋଇ ଚୋପା ପଡ଼ିଛି ତୋଟାରେ

।

ଏଡ଼େକ ଭରସା ଦେଖ ଖାଇଲା ନିର୍ଭରେ

।।

କେ ବୋଲଇ ତେତେକ ପଣସଯାକ ଏକା

।

କେମନ୍ତେ ଖାଇଲାବୋଲି ଲାଗୁଛି ତାଟକା

।।

କେ ବୋଲଇ ଚାଣ୍ଡେ ଭାଇ ଶିଖୁଅଛି ଚୋର

।

ଖାଇଲା ତେତେ ପଣସ କିଛି ନାହିଁ ଆର

।।

କେ ବୋଲଇ କୁହୁକ-ଶାସ୍ତ୍ର କି ଶିଖିଅଛି

।

ଭୟଙ୍କର ଲାଗୁଅଛି ଦେଖି ବେନି ଆଖି

।।

କେ ବୋଲଇ ଚୋରରତ ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି ନାହିଁ

।

ଉଭା ହୋଇଅଛି ଚୋର ସିଂହପ୍ରାୟ ହୋଇ

।।

କେହୁ ଚୂନ କଳା ଘେନି ବୁଲି ଚାରିପାଖେ

।

ଲେପନ କରଇ ବଳରାମ ଦାସ ମୁଖେ

।।

କେହୁ ବିଧା ଗୋଇଠା ଯେ ମାରନ୍ତି ନିର୍ଭରେ

।

ବାନ୍ଧିନେଇ କରି ଦେଲେ ନୃପତି ଛାମୁରେ

।।

ଚୋର ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇ ଅଛନ୍ତି ସର୍ବଲୋକେ

।

କୁହାଟ ମାରନ୍ତି ଯେ ମଳିଆ ଜନେ ଥୋକେ

।।

ଚୋରୀ କରି ପଣସ ଖାଇଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଁ

।

ବଳରାମ ଦାସ ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଲେକ ତହିଁ

।।

ଅଳସାତୋଟାରେ ଥାଇ ଖାଇଲେ ପଣସ

।

ବନ୍ଧାଇ ଅଇଲେ ତହିଁ ବଳରାମ ଦାସ

।।

ରାଜାଙ୍କର ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଚୋର ନେଇ କଲେ

।

ନୃପତିଙ୍କ ଛାମୁରେ ଯେ ଜଣାଇ କହିଲେ

।।

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ନୃପତିଙ୍କ ବର

।

କାହୁଁ ଦେବ ଧରି ଆଣିଛନ୍ତି ଏକ ଚୋର

।।

ଏ କଥା ଶୁଣିଣ ଯେ ପ୍ରତାପଇନ୍ଦ୍ରଦେବ

।

ବହନ ମିଳିଲେ ଯାଇଁ ସିଂହଦ୍ୱାର ଠାବ

।।

ହସ୍ତରେ ଯେ ଖଣ୍ଡା ଧରି କୋପେ ନୃପବର

।

ଲୋକଙ୍କୁ ପୁଚ୍ଛା କରନ୍ତି କାହିଁର ଏ ଚୋର

।।

କହୁଁଛନ୍ତି ତୋଟାଳିଆ ଶୁଣ ହେ ଗୋସାଇଁ

।

ଅଳସାତୋଟାରେ ଯାଇ ପଶିଥିଲା ଏହି

।।

ପାଚଲା ପଣସଯାକ ଚିହ୍ନି ବାଛିକଚି

।

ଖାଇଲା ଚୋରାଇ ଦେବ ପେଟ ଅଛି ପୂରି

।।

ଅମୁଣିହାଁ ତୋଟାରେ ପଶିଲା ଦେବ ଚୋର

।

ନାରଖାର କରି ଦ୍ରବ୍ୟ ଖାଇଲା ଅପାର

।।

କୁଢ଼ କୁଢ଼ ହୋଇ ଚୋପା ପଡ଼ିଛି ତୋଟାରେ

।

ଏଡ଼େକ ଭରସା ଦେବ ଖାଇଲା ନିର୍ଭରେ

।।

କେତେ ପ୍ରଭୁ ଶାସ୍ତି ଦେବ ଆଣିଛୁ ଛାମୁକୁ

।

ନାନାବିଧ ଶାସ୍ତି ଆମ୍ଭେ ଦେଲୁଁଟି ଏହାକୁ

।।

ଶୁଣି ନୃପବର କୋପେ ହୋଇ ଥରହର

।

ସିଂହଦ୍ୱାର ଆଡ଼କରି ଘେନ ଯାଇ ଚୋର

।।

ବେନିଗୋଡ଼େ ଶାଙ୍କୋଳି ଏହାକୁ ବେଗେ ଦିଅ

।

କଣା କରି ତୋଟିରୁ ରକତ ବେଗେ ପିଅ

।।

ଶୁଣିଣ ଜଗିଆମାନେ ଉଷତ ହୋଇଲେ

।

ବଳରାମ ଦାସକୁ ବହନ ଘେନିଗଲେ

।।

ହସ୍ତରେ ଝିଞ୍ଜିରି ଲୁହାଶାଙ୍କୋଳି ଗୋଡ଼ରେ

।

ରଖିଲେ ଯତନ କରି ଗୁମୁଟି-ଭିତରେ

।।

ଅନ୍ନ ପାଣି ନ ଦିଅନ୍ତି ମାନଭର ହୋଇ

।

ସୁମରନ୍ତି ଏକା ଦାସେ କମଳାରସାଇଁ

।।

ଜୟ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ଜଗତର ବ୍ରହ୍ମ

।

ଜଗତ ଭିତରେ ଯେ ଅଛିଟି ତୁମ୍ଭ ନାମ

।।

ତୁମ୍ଭ ବ୍ୟତିରେକେ ମୋର ନାହିଁ ପ୍ରତିକାର

।

ଏ ଘୋର ସଙ୍କଟୁ ବାରେ ଉଦ୍ଧରିଣ ଧର

।।

ସପତସମୁଦ୍ରମଧ୍ୟେ ପକାଇଛି ନାବ

।

ପାରି କର ମହାପ୍ରଭୁ ଅନାଥ ଏ ଜୀବ

।।

ନାବରେ ଅଝାଲ ବାନ୍ଧି ଦେଇଅଛ ଟାଣି

।

ପାରି କର ମହାପ୍ରଭୁ ଭବତରଙ୍ଗିଣୀ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ପ୍ରଭୁ ମଲାଟି ନିଶ୍ଚୟେ

।

ବିଷମ ଫାଶରୁ ପାରି କର ଦେବରାୟେ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ଯହୁଁ ସୁମରିଲେ ହରି

।

କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲେ ତାହା ଦେବ ଚକ୍ରଧାରୀ

।।

ପ୍ରତାପରୁଦ୍ର ଦେବଙ୍କୁ ଆସି ପୀତବାସ ।

।

ଆଜ୍ଞଦେଲେ ମହାପ୍ରଭୁ ବଚନ ସୁରସ

।।

କାହିଁପାଇଁ ରାଜନ ହୋ ମୋର ଭୃତ୍ୟ ଧରି

।

କେଉଁ ଅର୍ଥେ ଗୁମୁଟିରେ ଅଛୁ ବନ୍ଦି କରି

।।

ହୋଇଲାଣି ସାତଦିନ ଉପବାସ ମୋର

।

ଦେହଯାକ ବ୍ୟଥା କରେ ବାହାର ଭିତର

।।

ମାଡ଼ ଖାଇ ପୀଡ଼ା ମୋର ହୋଇଅଛି ଅଙ୍ଗେ

।

ଅନେକ ମାଇଲୁ ରାଜା ଘେନି ଲୁହାଠେଙ୍ଗେ

।।

ମାଡ଼ ଖାଇ ବଥାଉଚି ମୋହର ଶରୀର

।

ଶାଙ୍କୋଳି ଯୋଡ଼ାଏ ପୁଣ ଦେଇଛୁ ଗୋଡ଼ର

।।

ଯେତେ ମାଡ଼ ମାଇଲୁ ଦାସଙ୍କୁ ଲୁହାଠେଙ୍ଗେ

।

ଦାସଙ୍କୁ ନ ବାଜି ମାଡ଼ ବାଜିଲା ମୋ ଅଙ୍ଗେ

।।

ଦେହରେ ମୋ ଶବ୍ଦ ନାହିଁ ମାଡ଼ ଖାଇକରି

।

ଦୟା ଧର୍ମମାନ ରାଜା ନାହିଁ କି ତୋହରି

।।

ଆମ୍ଭ ଦ୍ରବ୍ୟ ଆମ୍ଭେ ସିନା ଖାଇଲୁ ଚୋରାଇ

।

ବିଚାର ନ କରି ମାଡ଼ ମାଇଲୁ କିପାଁଇ

।।

ଆମ୍ଭେ ହୋ ରାଜନ ଖାଇଆସିଛୁ ପଣସ

।

ଯେଉଁ ଚୋର ଧରିଅଛୁ ତାର ନାହିଁ ଦୋଷ

।।

ଆମ୍ଭର ଛାମୁରେ ଯହୁଁ ଗରବ ବହିଲା

।

ତେଣୁ କରି ଭକ୍ତ ମୋର ବାନ୍ଧଣା ହୋଇଲା

।।

ଯେତେବେଳେ ସେ ଚୋରକୁ ଛାଡ଼ିବୁ ରାଜନ

।

ତେତେବେଳେ ଆମ୍ଭେ ସିନା କରିବୁ ଭୋଜନ

।।

ନୋହିଲେ ରାଜନ ମୁଁ ଯେ ଉପବାସେ ମଲି

।

ତୋହ ଯୋଗୁଁ ଅବଶ୍ୟତ ମୁହିଁ ନାଶ ଗଲି

।।

ରାଜାଙ୍କୁ ଏମନ୍ତ କହି କମଳାର ସାଇଁ

।

ନୀଳଗିରିକନ୍ଦରେ ଯେ ବିଜେ କଲେ ଯାଇ

।।

ଶୁଣିକରି ବେଗେଁ ତେଜି ଉଠିଲା ରାଜନ

।

ସିଂହଦ୍ୱାରେ ତତକ୍ଷଣ ହୋଇଲା ବହନ

।।

ବଚନ ଭାଷିଲେ ବେଗେ ଜଗିଆ ଲୋକଙ୍କୁ

।

ବେଗ କରି ଘେନିଆସ ଯାଇ ସେ ଚୋରକୁ

।।

ଶୁଣିକରି ରାଉତେ ମାହୁନ୍ତେ ଚଳିଗଲେ

।

ବଳରାମ ଦାସଙ୍କୁ ଛାମୁରେ ବେଗେ ଦେଲେ

।।

ଜଗିଆଲୋକଙ୍କୁ ରାୟେ ବୋଇଲେ ବଚନ

।

ଶାଙ୍କୋଳି ଏହାର ଗୋଡ଼ୁ ଫେଡ଼ ହୋ ବହନ

।।

ରାଜନମୁଖରୁ ଯହୁଁ ଏସନ ଶୁଣିଲେ

।

ବଳରାମ ଦାସ ଗୋଡ଼ ଶାଙ୍କୋଳି ଫେଡ଼ିଲେ

।।

କିଙ୍କର ପ୍ରାୟେକ ହୋଇ ରହେ ନୃପବର

।

ବଳରାମ ଦାସ ପାଦେ କଲେ ନମସ୍କାର

।।

ଆମ୍ଭ ଅପରାଧ କ୍ଷମା କର ଆହେ ଦାସେ

।

ବହନ ଖଟିବ ଯାଇ ନୀଳଗିରିପାଶେ

।।

ଶୁଣି ବଳରାମ ଦାସ ସନ୍ତୋଷ ମନରେ

।

ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ସବ ହୋଇ ଚଳିଲେ ପଥରେ

।।

ହରେକୃଷ୍ଣ ମହାମନ୍ତ୍ର ମୁଖରେ ଉଚ୍ଚାରି

।

ଆଗେ ବଳରାମ ଦାସ ପଛେ ଦଇତାରି

।।

ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

।

ଛାମୁରେ ଖଟିଲେ ଯାଇ ବଳରାମ ଦାସ

।।

କମଳମୁଖକୁ ଚାହିଁ ଅଳପ ହସିଲେ

।

ବଳରାମ ଦାସ ତହିଁ ବଚନ ଭାଷିଲେ

।।

ତୁମ୍ଭସଙ୍ଗେ ଫଳ ପ୍ରଭୁ ଏମନ୍ତ ପାଇବୁଁ

।

ଆଉ ଦିନେ ତୁମ୍ଭସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗ ଯେ ନୋହିବୁଁ

।।

ପାଚଲା ପଣଶଯାକ ଖାଇଲୁଁ ଚୋରାଇ

।

ଆଇଲୁ ତୋଟାରେ ପ୍ରଭୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବନ୍ଧାଇ

।।

ଖାଇଲାବେଳକୁ ସବୁ ଖାଇଲୁ ପଣସ

।

ତୋଳିଦେଲା ଲୋକର ହୋଇଲା ପ୍ରଭୁ ଦୋଷ

।।

ସହଜେ ପୂର୍ବରେ ମୁହିଁ ଶୁଣିଥିଲି ବସି

।

ଦେଶଲୋକେ ପଣସ ଖାଇଲେ ଚୋରୀ କରି

।।

ଆପଣା ସୁଖରେ ଲୋକେ ରହିଲେ ଗୋସାଇଁ

।

ଭଣ୍ଡାରି ମୁଣ୍ଡରେ ଅଠା ଲଗାଇଲେ ନେଇ

।।

ସହଜେ ପଣସ ତୁମ୍ଭେ ଚୋରାଇ ଖାଇଲ

।

ଭଣ୍ଡାରି ମୁଣ୍ଡରେ ଅଠା ଲଗାଇ ଅଇଲ

।।

ସହଜରେ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭେ ଦେଶରେ ମେଳିଆ

।

ପଣସ ଖାଇଲ ତୁମ୍ଭେ ଲଗାଇ କଜିଆ

।।

ଯଦ୍ୟପି ତୋଟାରେ ପ୍ରଭୁ ପଡ଼ିଥାନ୍ତ ତୁମ୍ଭେ

।

ଦୁଇନୟନରେ ସିନା ଦେଖୁଥାନ୍ତୁ ଆମ୍ଭେ

।।

ଭରା ତରକରେ ସିନା ଅଇଲ ପଳାଇ

।

ତୋଟାଳିଆମାନେ ପିଟିପକାନ୍ତେ ଗୋସାଇଁ

।।

ମୁଣ୍ଡରେ ତୁମ୍ଭର ହାବେ ଭାଙ୍ଗନ୍ତେ କୋଦକା

।

ମଲି ମଲି ଦେଲି ତୁମ୍ଭେ ପାଉଥାନ୍ତ ଡକା

।।

ତୁମ୍ଭେ ଅବା ବୋଲୁଅଛ ମୁହିଁ ବଡ଼ ଖଣ୍ଟି

।

ଖଣ୍ଟମାନେ ତୁମ୍ଭର ଯେ ବିଦାରନ୍ତେ ତୋଠି

।।

ଅଇଲ ପଳାଇ ତୁମ୍ଭେ ଭଲ ତରକରେ

।

ଅଇଲ ଲଗାଇ ବାଦ ମୋହରି ଉପରେ

।।

ତୁମ୍ଭ ଲାଗି ମାଡ଼ ମୁଁ ଯେ ଖାଇଲି ଗୋସାଇଁ

।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଣ ତୁମ୍ଭେ ଅଇଲ ପଳାଇ

।।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଦାସେ ତୁମ୍ଭପାଇଁ ମୁହିଁ

।

ଖାଇଲି ମାଡ଼ ଲୋଚାଏ ବଥାଉଛି ଦେହୀ

।।

ଯେତେବେଳେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମାଇଲେ ଲୁହାଠେଙ୍ଗେ

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ବାଜି ମାଡ଼ ବାଜିଲା ମୋ ଅଙ୍ଗେ

।।

କେବଳ ମନରେ ତୁମ୍ଭେ ଗରବ ବହିଲ

।

ତେଣୁ କରି ମାଡ଼ ତୁମ୍ଭେ ଲୋଚାଏ ଖାଇଲ

।।

ଦେଖତ ଆଗରେ ମୋର ବାଜିଅଛି କିଳା

।

ଅନ୍ଧାର ହୋଇଛି ଘେନିଆସ କି ନା ହୁଳା

।।

ଯେତେଦିନ ଉପବାସ ଥିଲ ଦାସେ ତୁମ୍ଭେ

।

ଦିନେହେଁ ତ ଗ୍ରାସ ଅନ୍ନ ଭୁଞ୍ଜି ନାହୁଁ ଆମ୍ଭେ

।।

ମୁହଁ କାନ ଶୁଖିଗଲା ମୋର ତୁମ୍ଭେ ଦେଖ

।

ସାତଦିନ ଯାଏ ମୁଁ ସହିଲି ବଡ଼ ଭୋଖ

।।

ଆଉ ଦିନେ ଦାସେ ତୁମ୍ଭେ ଗର୍ବ ନ କରିବ

।

ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗତରେ ତୁମ୍ଭେ ଦିନ ବଞ୍ଚୁଥିବ

।।

ଗର୍ବଗଞ୍ଜନିଆ ମୋର ନାମ ନରହରି

।

କରତଭିତରେ ଦେଖ ମୁହିଁ ଅଛି ପୂରି

।।

ଗର୍ବ ଯେ କରଇ ମୁହିଁ ସହି ନ ପାରଇ

।

ଗଛରେ ବସାଇ ମୂଳ କତୁରି କାଟଇ

।।

ଜାଣୁଟି କି ଗର୍ବ କଲା ଦଶଗ୍ରୀବ ଖଣ୍ଟି

।

ବୁକୁ ପୋଡ଼ି ତାହାର ମୁଁ ବିଦାରିଲି ତଣ୍ଟି

।।

ଜାଣୁଟିକି ଗର୍ବ କଲା ଅସୁରୀ ନାୟକା

।

ବେନିଫାଳ ଚିରି କରି ପକାଇଲି ଏକା

।।

ବକଅର୍ଘାସୁରକୁ ମୁଁ ଟେକିଲି ହସ୍ତରେ

।

ନେଇ କଚାଡ଼ିଲି ତାକୁ କଇଥ ଗଛରେ

।।

ଜାଣୁଟିକି ଗର୍ବ କଲା ଅସୁରୀ ପୂତନା

।

ମାରିବ ବୋଲିଣ ହୋଇଥିଲା ବିଷସ୍ତନା

।।

ସ୍ତନ ଭିତରେଣ ହାଦେ ଦେଇଥିଲା ବିଷ

।

ପ୍ରାଣେ ବଦ୍ଧ କଲି ମୁଁ ଆପଣେ ଗଲା ନାଶ

।।

ଜାଣୁଟିକି ରାବଣ ଭଉଣୀ ସୂର୍ପନଖା

।

ଗର୍ବ କଲା କାଟିଲି ମୁଁ ନାକ କାନ ଯୋଖି

।।

ଭାବକୁ ନିକଟ ମୁଁ ଯେ ଅଭାବେ ଅଭେଟ

।

କିଙ୍କର ହୋଇ ଭାବିଲେ ଫେଡ଼ଇ ସଙ୍କଟ

।।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ମୁଁ ଯେ ଜଗତେ ବୋଲାଇ

।

ଲକ୍ଷଯୋଜନରେ ମୋତେ ଡାକିଲେ ଶୁଣଇ

।।

କର୍ଣ୍ଣ ଡେରିଥାଇ ମୁହିଁ ଭକତର ପାଇଁ

।

ବିପତ୍ତି ପଡ଼ିଲେ ମୁଁ ଯେ ବହନ ରଖଇ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ତହିଁ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

।

କହିବି କଥାଏ ମୁହିଁ ଶୁଣ ଭଗବାନ

।।

ଜଗତର ସବୁକଥା କଲ ପ୍ରଭୁ ଭଲ

।

ଖଣ୍ଟ ଚୋର ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରଭୁ କେଭେ ନ ଛାଡ଼ିଲ

।।

ଅଳସାତୋଟାରେ ପ୍ରଭୁ ପଣସ ଖାଇଲ

।

ଅକାରଣେ ମୋତେ ସିନା ବନ୍ଧାଇ ଅଇଲ

।।

ଅରଖିତ ହାତରେ ଖାଇଲି ମୁହିଁ ମାଡ଼

।

ଦେହରୁ ମୋହର ଛାଡ଼ିଗଲା ଖଞ୍ଜାହାଡ଼

।।

ପ୍ରେମଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶୁଣିଣ ବୋଇଲେ ହସହସ

।

କହିବା କଥାଏ ଶୁଣ ବଳରାମ ଦାସ

।।

ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗତରେ ଦାସେ ଲାଗିଥାଅ ଯହୁଁ

।

ଖାଇଲ ମାଡ଼ ଲୋଚାଏ ଅକାରଣେ ତହୁଁ

।।

ବଳରାମ ଦାସ କହେ ଏସନକ ଶୁଣି

।

ଅଇଲ କଥାଏ କହି ଖଣ୍ଡିଆଘରଣୀ

।।

ଗୃହସ୍ଥ ତୋହର ଆଗେ ଚୋରାଇ ଖାଇଲା

।

ଅକାରଣେ ସିନା ମୋତେ ବନ୍ଧାଇ ଅଇଲା

।।

ଖାଇଲା ବେଳକୁ ସବୁ ଖାଇଦେଲା ଏକା

।

ଦେଖି କରି ମନେ ମୋତେ ଲାଗୁଥିଲା ଦକା

।।

ମଞ୍ଜିରସ ଏକ କରି ତୋହରି ଗୃହସ୍ଥ

।

ଗର୍ଭରେ ଭରିଣ ସବୁ କଲା ଭସ୍ମୀଭୂତ

।।

ପ୍ରେମଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶୁଣିଣ କୋପରେ ଥରହର

।

ବଚନ କହନ୍ତି ଆଣ୍ଟେ କମ୍ପାଇ ଅଧର

।।

ମୋହରି ଆଗରେ ଦାସ କହୁଅଛୁ ଟାଣ

।

ଏକା ଠଣା କରେ ମୁହିଁ ଘେନିବି ପରାଣ

।।

କେଉଁ ବାବୁ ଚଖିବାକୁ ଅଛି ଆରେ ତୋତେ

।

ନାନା ପରକାରେ ଗାଳି ଦେଉଅଛୁ ମୋତେ

।।

ଖଣ୍ଡିଆଘରଣୀ ବୋଲି ବୋଇଲୁ କିପାଁଇ

।

ତୋହରି ପରାୟେ ରଙ୍କୁ ନୁହଇରେ ମୁହିଁ

।।

ଖଣ୍ଡିଆ ଘରଣୀ ବୋଲି ପକାଇଲୁ ବାଛି

।

କେଉଁଠାରେ ମୋହରି ଖଣ୍ଡିଆ ହୋଇଅଛି

।।

ଏ କଥା ମୋହରି ଆଗେ କହିଦେବୁ ଆଜ

।

ନୋହିଲେ ବହନ କରି ନୀଳଗିରି ତେଜ

।।

ନାତି ଆଇଙ୍କର ଲାଗିଅଛି କଳି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ

।

କରତାଳି ମାରି କରି ନାଚନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ

।।

ପ୍ରେମଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଇଲେକ ବଳିଆରେ ଶୁଣ

।

ମୋହର ପତିକି ଆଶ୍ରେ କରିଅଛୁ ପୁଣ

।।

ମୋହ ଭାତ ଖାଇ ମୋତେ କହୁ ଟାଣବାଣୀ

।

ଆହୁରି ବୋଇଲୁ ମୋତେ ଖଣ୍ଡିଆଘରଣୀ

।।

ଖଣ୍ଡିଆ ହୋଇଛି କେଉଁ ଠାବରେ ମୋହର

।

ଏ କଥା ମୋହର ଆଗେ କହରେ ପାମର

।।

ବଳରାମ ଦାସ ତହିଁ କହନ୍ତି ପାଲଟି

।

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୁଖଚାହିଁ ନୟନ ତରାଟି

।।

ତୋହର ପତିର ଗୋଡ଼ ହାତ ଯହୁଁ ନାହିଁ

।

ଖଣ୍ଡିଆ ବୋଲିଣ ତହୁଁ ବୋଇଲି ଗୋ ମୁହିଁ

।।

ଖଣ୍ଡିଆ ଗୋଟିଏ ତୁମ୍ଭେ ପାଇଅଛ ବର

।

କହୁଁ ନ ସରଇ କଥା ତୁମ୍ଭରି ଛାମୁର

।।

ଏକଦିନେ ଗୃହସ୍ଥ ତୋହର ବଳିଦ୍ୱାରେ

।

ଭିକ୍ଷା ମାଗୁଥିଲା ଯାଇଁ ବ୍ରାହ୍ମଣରୂପରେ

।।

କାଳିସିନୀ ତୁମ୍ଭେ ଜନ୍ମ ସିନ୍ଧୁମନ୍ଥନରୁ

।

କି କି ମନ୍ତ୍ର କରି ବୋଧ କଲେ ମହାମେରୁ

।।

ତେଣୁ କରି ପାଇଲୁ ଦେବାଧି ବ୍ରହ୍ମରାଶି

।

ଜଗନ୍ନାଥପାଦପଦ୍ମେ ଲୀନ ହେଲୁ ଆସି

।।

ଯେତେବେଳେ ସିନ୍ଧୁମନ୍ଥନକୁ ସର୍ବେ ଗଲେ

।

ପ୍ରଥମ ମନ୍ଥନେ ସର୍ବେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପାଇଲେ

।।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁତ ତାତ ଦେଖି ହୋଇଲେ ଉଷତ

।

ବିଭା କରାଇଲେ ଆଣି ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ

।।

ବାପଘରୁ ଯେତେବେଳେ ଅଇଲ ଗୋ ତୁମ୍ଭେ

।

ବେନି ନୟନରେ ସିନା ଦେଖିଅଛୁ ଆମ୍ଭେ

।।

ଆସିଲା ବେଳକୁ ତୁମ୍ଭେ ପିନ୍ଧିଥିଲ କନା

।

ଏବେ ଆସି ନାନାବର୍ଣ୍ଣେ ପିନ୍ଧୁଅଛ ସିନା

।।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କେମନ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ ଦେଖିବ ନୟନେ

।

ନିରନ୍ତରେ ଭୋଳ ତୁମ୍ଭେ ହଉଥାଅ ଧନେ

।।

କହିବଇଁ କିସ ମୁଁ ଯେ ତୁମ୍ଭ ମୁଖ ଟେରି

।

ଚକ୍ଷୁଏ ବୁଜି ଚକ୍ଷୁଏ ଦେଉଥାଅ ଡେରି

।।

ଦେଖିଥିଲେ ହାଦେ ଗୋ ପାରନ୍ତ ସିନା ଜାଣି

।

ତେଣୁ କରି ସମସ୍ତେ ବୋଲନ୍ତି ସିନା କାଣୀ

।।

ସିଂହଦ୍ୱାରପାଖେ ଦେଖ ତୁମ୍ଭେ କିନା ଯାଇ

।

କହୁଅଛ ତୁମ୍ଭେ କେତେ ହାତ ଝମକାଇ

।।

ଥୋକେ ଲୋକ ବସିଛନ୍ତି ପଲଙ୍କ ଉପରେ

।

ଘୋଡ଼ାର ଉପରେ କେହୁ ବସିଛନ୍ତି ଧୀରେ

।।

କେ ଲାଗି ହେଉଛନ୍ତି ଅପୂର୍ବ ପାଟଛତା

।

କେହୁ ଧନ ଜନ ପାଇ ହେଉଛନ୍ତି ମତ୍ତା

।।

କେହୁ ପିନ୍ଧିଅଛନ୍ତି ଯେ ଷାଠିଏ ଟଙ୍କା ଶାଢ଼ୀ

।

ପଶନ୍ତରେ ପାଟ ଫୁଲିମାନ ଅଛି ପଡ଼ି

।।

କେହୁ ପିନ୍ଧିଅଛି ଶହେ ଟଙ୍କା ଲୁଗାମାନ

।

ଘନ ଘନ କରି କେହୁ କରନ୍ତି ଗର୍ଜନ ।

।।

ଥୋକେ ଲୋକେ ଖାଆନ୍ତି ନଡ଼ିଆ ଖଣ୍ଡି ଖଣ୍ଡି ।

।

ପୋରୁଅ ପରାୟେ କେହୁ କରିଛନ୍ତି ଗଣ୍ଡି

।।

କେହୁ ପିନ୍ଧିଅଛନ୍ତି ଯେ ରଙ୍ଗଶାଢ଼ୀ ବନା

।

କାହାରି ଦେହକୁ ମିଳୁ ନାହିଁ ଚିରାକନା

।।

କେ ବୁକୁରେ ଲଦିଅଛି ମାଙ୍କଡ଼ା ପଥର

।

କେହୁ ଅନ୍ନ ନ ପାଇ ଭୋଖରେ ଥରହର

।।

କେହୁ ଅନ୍ନ ନ ପାଇଣ କରୁଛନ୍ତି ଦକା ।

।

କେ ବୋଲଇ ମଲି ମଲି କେ ପାଡ଼ଇ ଡକା

।।

ତୁମ୍ଭର ଗୋ ଯେବେ ବେନି ନୟନ ଥାଆନ୍ତା

।

ଥୋକେ ଲୋକଙ୍କର କିପାଁ ଏମନ୍ତ ହୁଅନ୍ତା

।।

ଟେରୀ ଲୋକ ତୁମ୍ଭେତ ତୁମ୍ଭର ନାହିଁ ଦୋଷ

।

ଯାହାକୁ ଚାହିଁଲେ ସେ ପାଇଲା ପଉରୁଷ

।।

ପ୍ରେମଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶୁଣିଣ ଯେ ବେଗେ ଗର୍ଜି ଉଠି

।

ହସ୍ତରେ ଧଇଲେ ମାଏ ବଡ଼ କରି ଲାଠି

।।

କିବୋଇଲୁ ବଳରାମ ଦାସ ଆରେ ମୋତେ

।

ଗଞ୍ଜାଇ କାହାଳି ଭ୍ରମ ଛାଡ଼ି ନାହିଁ ତୋତେ

।।

ଏକା ବାଡ଼ିକରେ ତୋତେ ପକାଇବି ମାରି

।

କେଉଁ ଭରସାରେ ମୋତେ କହିଲୁ ରେ ଟେରୀ

।।

ନାତିଆଇଙ୍କର ଲାଗିଅଛି କଳିଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ

।

କରତାଳି ମାରି କରି ନାଚନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ

।।

ପ୍ରେମଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ବଳିଆରେ ଶୁଣ

।

କେଉଁ ଭରସାରେ ତୁରେ କରି ଅଛୁ ଟାଣ

।।

ଟାଣ ପଣ ଗରବ ତୁମ ମନରୁ ନ ଛାଡ଼ୁ

।

ମୁଣ୍ଡରେ ତୋହର ହାତେ ଭାଙ୍ଗିବିରେ ଖଡ଼ୁ

।।

ମୁଣ୍ଡ ପିଟି ହାତେ ତୋର କରିଦେବି ଚୁନା

।

ପୋଡ଼ ପିଠା କରିବି ମିଶାଇ ହାତେ ଛେନା

।।

ଅଷ୍ଟ ବେତାଳଙ୍କୁରେ ତୋହର ଦେବି ମୁଣ୍ଡ

।

ଅର୍ଦ୍ଧଶୋଷିଣୀଙ୍କି ଦେବି ତୋର ଗଣ୍ଡିଖଣ୍ଡ

।।

ଶତେ ଯେ ଅର୍ଦ୍ଧଶୋଷିଣୀ ତ୍ରେତୟାଯୁଗରେ

।

ଊଣା କରି ଧରି ଅଛି ରକତ ଖପରେ

।।

ଦେହ କୋହ ହେଉଅଛି ପୂରି ନାହିଁ ପେଟ

।

ତେଣୁ ଜଗିଅଛି କୁମ୍ଭୀରର ପୋଡ଼ାକାଠ

।।

ସେହି ଗୋସାଣୀଙ୍କି ଆଜ ଦେବି ତୋତେ ହାଣି

।

ମୋହର ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଦାସ ନାହୁଁ କିରେ ଶୁଣି

।।

ବଳରାମ ଦାସ ଯହୁଁ ଶୁଣିଲେ ଏମାନ

।

ରୋମଟାଙ୍କୋରାଇ ଦାସେ କରନ୍ତି ଗର୍ଜ୍ଜନ

।।

କେତେ କହୁଅଛ ତୁମ୍ଭେ ହାତ ଝମକାଇଁ

।

ତୁମ୍ଭର ଆଗରେ କେହି ନ ପାରନ୍ତି କହି

।।

କାହିଁ ପାଇଁ ମାଏ ଏଡ଼େ ହୋଇଛୁ ଫୁଲଣା

।

କହିଲେ ହଲଇ ତୁମ୍ଭ ନାକ ସୁନାଗୁଣା

।।

ବାହିବନ୍ତ ଧନବନ୍ତ ଏବେ ଗୋ ହୋଇଲ

।

ବାପଘରେ ଖଇଛଡ଼ା ଖୁଣ୍ଟି ଖାଉଥିଲ

।।

ଆମ୍ଭେ ଜାଣିମାଏ ତୁମ୍ଭ ସେ ଦିନ ବାରତା

।

ବେନିହାତେ ବାନ୍ଧି ଥିଲ ବେନିଖଣ୍ଡି ସୂତା

।।

ବରୁଣରାଜାର ଘରୁ ଆସିବାର ବେଳେ

।

ମୁହିଁ ଦେଖିଥିଲି ଗୋ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବେନି ଡୋଳେ

।।

ଏବେ ହାତେ ପୂରାଇଲ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ବାହୀ

।

ତୁମ୍ଭର ଚାତୁରୀମାନ କେ ପାରିବ କହି

।।

ନାନା ଅଳଙ୍କାରମାନ ମିଳିଲା ଦେହକୁ

।

ନୟନରେ ତୁମ୍ଭେ ଚିହ୍ନି ପାରିବ କାହାକୁ

।।

ବାପଘରେ ପିନ୍ଧିଥିଲ ଛିଣ୍ଡାକନା ଲୁଗା

।

ଏବେ ଆସି ପିନ୍ଧିଲ ଷାଠିଏ ଟଙ୍କା ଲୁଗା

।।

ଭୂମିରେ ପଣନ୍ତ ଏବେ ଯାଉଅଛି ଲୋଟି

।

କହିବାକୁ ପାରିଲ ଗୋ ନୟନ ତରାଟି

।।

ବାପଘରେ ନ ମିଳଇ ସୁଗନ୍ଧ ଅୟଁଳା

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ସେ ଦୟା କଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଡୋଳା

।।

ନାତି ଆଇଙ୍କର ତହିଁ ଲାଗିଅଛି ଲୀଳା

।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଆସି ମିଳିଲେ ବିମଳା

।।

ମଝିରେ ପଣସ କଳି ଭଙ୍ଗାଇଣ ଦେଲେ

।

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୁଖ ଚାହିଁ ବିମଳା କହିଲେ

।।

ବଳରାମ ଦାସ ମାଏ ଅଟନ୍ତି ଆମ୍ଭର

।

କେଉଁ ଅର୍ଥେ କଳି ମାଏ ତୁମ୍ଭର ତାଙ୍କର

।।

ପ୍ରେମଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଲୁଛନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋ ବିମଳା ।

।

ତୁମ୍ଭେ ଏକା ବୋଲୁଅଛ ଅସାର ବିମଳା

।।

କହିବି କଥାଏ ମୁହିଁ ଶୁଣ ଗୋ ମିତଣି

।

ତୁଛାର ବୋଇଲା ମୋତେ ଖଣ୍ଡିଆ ଘରଣୀ

।।

ଅଳସାତୋଟାରେ ଯାଇଁ ଚୋବାଇ ପଶିଲା

।

ତୋଟାଳିଆ ହାତେ ମାଡ଼ ଲୋଚାଏ ଖାଇଲା

।।

ତେଣୁ କରି ଚଳିଣ ମରୁଛି ଆଗୋ ମିତ

।

କିଛି ବୋଲି ନାହିଁ ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭରି ଶପଥ

।।

ବିମଳା ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଗୋ କମଳା

।

ଗୋଳ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଛାଡ଼ି କରି ଚା କରିବା ମେଳା

।।

ଶୁଣି କରି ପ୍ରେମଲକ୍ଷ୍ମୀ ହୋଇଲେ ସନ୍ତୋଷ

।

ସାଧୁଜନମାନେ ତୁମ୍ଭେ ନ ଧରିବ ଦୋଷ

।।

ସେହି ବଳରାମ ଦାସ ଲଙ୍କା ଯାଇ ପାରେ

।

ଶୁଭିଲା ବଡ଼ ମହିମା ତିନି ଭୁବନରେ

।।

ସାଧୁଜନମାନେ ଦୋଷ ନ ଧର ମୋ ପରେ

।

ଶୁଣିଣ ମହାପାତକ ନାଶ କର ନରେ

।।

ଯେତେ ଲୋକ ଆସିଅଛ ହରି କଥା ପାଇଁ

।

ତୁମ୍ଭ ତହୁଁ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ଅଛି ଆର କାହିଁ

।।

ହରି ହରି ବୋଲି ତୁମ୍ଭେ ସମସ୍ତେ ବୋଲିବ

।

ଗଗନମାର୍ଗକୁ ବୋଲି ଶବଦ ଶୁଭିବ

।।